SACER

I.

SACER

Ignis, qui super Altari in V. T. erat et victimas de pascebat sanctificabatque. Et quidem Igne caelesti Sacrificia consumpta fuisse, saepius in sacris legimus, ubi de Abele, Noacho, Abrahamo, Gideone, Manon, David Elia etc. quorum Saerificia eô modô flammata constat. Bis autem praecipue ille erupisse legitur, 1. in dedicatione Tabernaculi, Levit. c. 9. v. 23. 24. 2. Templi, 2 Chron. c. 7. v. 1. 2. c. (ceteroquin ordinarius ille ignis, qui in Altati diu noctuque excubabt, naturalis potius videtur fuisse, a Sacerdotibus eo allatus et summâ curâ custoditus, Levit. c. 1. v. 7. coll. cum c. 6. v. 12. 13. etc. 9. v. 20. ubi praeceptum de struendo et conservando igne praecessisse videmus descensum ignis e caelo, qui demum memoratur c. huius v. 24. Erat vero hic Ignis divini Spiritus symbolum, qui aedem istam incolebat, ibique pervigilem ac aeternum focum habebat, inque isto Sacrificiorum cultu etiam adorabatur. Atque hôc modô Altare dona consecrabat Matth. c. 23. v. 19. propter ignem videl. nunc sacrum qui visibile Spiritus S. dona nostra accipentis et consecrantis signum erat. Eodem divina Christi natura, Hebr. c. 9. v. 14. et im mensae charitatis ardor, Ps. 69. v. 10. designabatur. Sed et notabat, sedere oportere intra nos S. Spiritum et charitatis illum ignem exardere semper, aeternasque flammas volvere debere: Utque is novô pabulô quottidie alebatur ita nostri esse officii Spiritus donorumque eius scintillas perpetuo ἀναζωπυροῦςθαι, et movô flatu identidem animare etc. Franc. Burm annus Syuopsi Theol. Christ. Part. 1. l. 4. c. 11.

II.

SACER

collis et mons, locus ad tertium milliariu supra Anienem, quem plebs Romana post reges exactos, cum a potentioribus premeretur, occupavit, Cic. in Bruto. Ibi creati sunt Tribuni plebis. Ovid. Fastor. l. 3. v. 663.

Plebs vetus et nullis etiam tunc tuta Tribunis

Fugit, et in Sacri vertice montis erat.

Iovi sacer erat. Item fluv. Corsicae, vulgo Orbe, Gall. Alias Hierus.

III.

SACER

inter accipitrum aut falconum hodie species, Gall. saere; quae vox Latina non est (licet sacer olim Accipitris cognomen fuerit, uti postea videbimus) sed Arabica; a verbo sakara, quod acute videre sonat. Et quidem primo significat haec vox omnem avem aucupatoriam Arabibus. Secundo unam e quatuor avium rapacium speciebus; quae sunt, Sacer, Sahin, Okab et Bazi: e quibus Sacer iterum in alias tres subdividitur, nempe in Sacrum proprie dictum, Chauneg et Iuiu. Sacrum proprie dictum, aliter agdal vocant i. e. robustum; et achdar, i, e. suscum et kumati, i. e carnis avidum; ac sic describit Damir: Se habet ad alias aves rapaces, ut mulus ad reliqua iumenta. Est enim viribus fortior et aptior ad ferendas graviores laesiones et occursu melor et pedibus sirmior, contra omne gruum genus ---- Frigidioris est temper amenti atque etiam humidioris ---- Ac proinde instituitur ad caprearum et leporum venationem. Et τῷ bazi (seu Accipitre) docilior est et ab hominibus citius cicur atur et facilius illi satis fit. Propter temperamenti sui frigiditatem aquam non bibit unquam ---- In manu sua volas habet ferarum instar quibus in id involet, quod capit et illud teneat. Nullius avium rapacium aucupium tam mirabile esse, scribit Alkazunius, cum Sacri duo in capreae oculos involantes, aut eam alis diverberantes, detineant, donec in venatorum manus veniat. Idem miratur, quod tantula avis in gruem insilire audeat, quae molis est tanto maioris: primum autem aucupii huius apud Arabes auctorem Alharitz fuisse, Muhaviae filium, addit. Vide Bochart. Hieroz. Parte poster. l. 12. c. 19.